O książce: 1992 / Jak dobry jest język Jorge Amadou! Gładkie i miękkie, melodyjne i mocne. Każde zdanie niczym fala morska zalewa Cię słonym życiem odległych krain. Ta książka jest jak wiersz bez rymu, jak piosenka śpiewana przez żony marynarzy na brazylijskich wybrzeżach. Ta poezja jest perłą tej książki. Przemienia proste i tragiczne historie z życia bahijskich marynarzy w inną perspektywę, odkrywając ich baśniowy sens, podczas gdy rzeczywistość schodzi na dalszy plan. Bieda i ciężka praca, smutek żon, których mężowie pozostali na zawsze na morzu – to codzienne trudy mieszkańców morza, ale nie o tym jest ta książka. Książka opowiada o nadziei tych ludzi na cud i kończy się cudem. Polecana lektura miłośnikom poezji, bo tej powieściowej prozy nie da się nazwać.